مناجات خمس عشره، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام :
الرّابِعَه : « مُناجات الرّاجِین » ؛ چهارم : مناجات امیدواران
یا مَنْ اِذا سَئَلَهُ عَبْدٌ اَعْطاهُ، وَ اِذا اَمَّلَ ما عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُناهُ، وَ اِذا اَقْبَلَ عَلَیْهِ قَرَّبَهُ وَ اَدْناهُ،
اى که هرگاه بنده اى از او درخواست کند دهدش و هرگاه چیزى را که نزد او است آرزو کند بدان آرزو رساندش و چون بدو رو کند به مقام قرب و نزدیکى خویشش ببرد،
وَ اِذا جاهَرَهُ بِالْعِصْیانِ سَتَرَ عَلى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ، وَ اِذا تَوَکَّلَ عَلَیْهِ اَحْسَبَهُ وَ کَفاهُ،
و چون به آشکارى گناهش کند پرده بر گناهش کشد و آن را بپوشاند و چون بر او توکّل کند کفایتش کند و بسش باشد،
اِلهى مَنِ الَّذى نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِساً قِراکَ فَما قَرَیْتَهُ، وَ مَنِ الَّذى اَناخَ بِبابِکَ مُرْتَجِیاً نَداکَ فَما اَوْلَیْتَهُ،
خدایا کیست که بر درگاه تو بار اندازد و میهمان نوازیت خواهد و تو پذیرائیش نکنى و کیست که مرکب نیاز خود به دربارت خواباند و امید بخششت داشته باشد و تو احسانش نکنى،
اَیَحْسُنُ اَنْ اَرْجِعَ عَنْ بابِکَ بِالْخَیْبَهِ مَصْرُوفاً، وَ لَسْتُ اَعْرِفُ سِواکَ مَوْلىً بِالْأِحْسانِ مَوْصُوفاً،
آیا خوبست که من نا امید از درگاهت باز گردم با این که جز تو مولایى را که به احسان نامور باشد نشناسم،
کَیْفَ اَرْجُو غَیْرَکَ وَ الْخَیْرُ کُلُّهُ بِیَدِکَ، وَ کَیْفَ اُؤَمِّلُ سِواکَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَکَ ،
چگونه به جز تو امید داشته باشم با این که هر چه خیر است به دست تو است و چگونه به جز تو آرزومند باشم با این که خلقت و فرمان از آن تو است،
أ َاَقْطَعُ رَجآئى مِنْکَ وَ قَدْ اَوْلَیْتَنى ما لَمْ اَسْئَلْهُ مِنْ فَضْلِکَ، اَمْ تُفْقِرُنى اِلى مِثْلى وَ اَنَا اَعْتَصِمُ بِحَبْلِکَ،
آیا به راستى امیدم را از تو قطع کنم با این که تو از فضل خویش به من عطا کردى چیزى را که من درخواست نکرده بودم یا مرا به مانند خودم نیازمند سازى با این که من به رشته ی تو چنگ زدم،
یا مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقاصِدُونَ، وَ لَمْ یَشْقَ بِنَقْمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ،
اى که به رحمتش سعادت مند گردند قاصدان او و دچار بدبختى و عذاب و کیفرش نشوند آمرزش خواهانش،
کَیْفَ اَنْسیکَ وَ لَمْ تَزَلْ ذاکِرى، وَ کَیْفَ اَلْهُو عَنْکَ وَ اَنْتَ مُراقِبى،
چگونه فراموشت کنم با این که تو همیشه به یاد منى و چگونه از یاد تو بیرون روم با این که تو همیشه مراقب من هستى،
اِلهى بِذَیْلِ کَرَمِکَ اَعْلَقْتُ یَدى، وَ لِنَیْلِ عَطایاکَ بَسَطْتُ اَمَلى، فَاَخْلِصْنى بِخالِصَهِ تَوْحیدِکَ،
خدایا من به ذیل کرمت دست انداختم و براى دریافت عطاهایت دامن آرزویم را گسترده ام پس مرا به وسیله ی یگانگى خالص خود خالص گردان،
وَ اجْعَلْنى مِنْ صَفْوَهِ عَبیدِکَ، یا مَنْ کُلُّ هارِبٍ اِلَیْهِ یَلْتَجِئُ، وَ کُلُّ طالِبٍ اِیَّاهُ یَرْتَجى، یا خَیْرَ مَرْجُوٍّ، وَ یا اَکْرَمَ مَدْعُوٍّ،
و از زمره ی بندگان برگزیده ات قرارم ده، اى که هر گریخته اى به او پناه برد و هر جوینده اى به او امید دارد اى به ترین مایه ی امید و اى بزرگوارترین خوانده شده،
وَ یَا مَنْ لا یَرَدُّ سآئِلَُهُ، وَ لا یُخَیَِّبُ امِلَُهُ، یا مَنْ بابُهُ مَفْتُوحٌ لِداعیهِ، وَ حِجابُهُ مَرْفُوعٌ لِراجیهِ،
و اى کسى که خواهنده اش را دست خالى باز نگرداند و آرزومندش را نومید نسازد، اى که درگاه او به روى خوانندگانش باز و پرده اش براى امیدوار به او بالا زده است،
اَسْئَلُکَ بِکَرَمِکَ اَنْ تَمُنَّ عَلَىَّ مِنْ عَطآئِکَ بِما تَقِرُّ بِهِ عَیْنى، وَ مِنْ رَجآئِکَ بِما تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسى،
از تو خواهم به بزرگواریت که بر من بخشى از عطاى خویش به حدّى که دیده ام بدان روشن گردد و از امیدت بدان مقدار که خاطرم اطمینان یابد،
وَ مِنَ الْیَقینِ بِما تُهَوِّنُ بِهِ عَلَىَّ مُصیباتِ الدُّنْیا، وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصیرَتى غَشَواتِ الْعَمى، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
و از یقین بدان اندازه که پیش آمدهاى ناگوار دنیا بر من آسان گردد و به وسیله ی آن پرده هاى سیاه کوردلى از دیده ی دل دور شود به رحمتت، اى مهربان ترین مهربانان.
التماس دعا – سید عارف
برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله.
تذکر: استفاده از منابع مطالب و منابع عکس در این سایت دلیل بر تایید آن سایت ها نیست.