مناجات خمس عشره ، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام :
الاُولی : « مناجاه التَّائِبین » ؛ مناجات اوّل : مناجات توبه کنندگان
اِلهى اَلْبَسَتْنِى الْخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتى، وَ جَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْکَ لِباسَ مَسْکَنَتى، وَ اَماتَ قَلْبى عَظیمُ جِنایَتى،
خدایا، خطاها و گناهان لباس خوارى بر تنم کرده و دورى از تو جامه ی بیچارگى بر تنم افکنده و بزرگی جنایتم دلم را میرانده،
فَاَحْیِهِ بِتَوْبَهٍ مِنْکَ یا اَمَلى وَ بُغْیَتى، وَ یا سُؤْلى وَ مُنْیَتى، فَوَ عِزَّتِکَ ما اَجِدُ لِذُنوُبى سِواکَ غافِراً، وَ لا اَرى لِکَسْرى غَیْرَکَ جابِراً، وَ قَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَهِ اِلَیْکَ، وَ عَنَوْتُ بِالْاِسْتِکانَهِ لَدَیْکَ،
پس تو زنده اش کن به بازگشت خودت (به سوى من)، اى آرزو و مقصودم و اى خواسته و آرمانم، به عزّتت سوگند؛ براى گناهانم جز تو آمرزنده اى نیابم و براى شکستگیم جز تو شکسته بندى نبینم و من به وسیله ی آه و ناله کردن به سوى تو به درگاهت خاضع گشته و با زارى کردن در برابرت خود را به خوارى کشاندم،
فَاِنْ طَرَدْتَنى مِنْ بابِکَ فَبِمَنْ اَلوُذُ، وَ اِنْ رَدَدْتَنى عَنْ جَنابِکَ فَبِمَنْ اَعُوذُ، فَوا اَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتى وَ افْتِضاحى، وَ وا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلى وَ اجْتِراحى،
پس اگر توأم از درگاه خویش برانى، در آنحال به که رو آورم ؟ و اگر توأم از نزد خویش بازگردانى، به که پناه برم ؟ و بس افسوس از شرمندگى و رسواییم و اى دریغ از کار بد و گناهانى که به دست آورده ام،
اَسْئَلُکَ یا غافِرَ الذَّنْبِ الْکَبیرِ، وَ یا جابِرَ الْعَظْمِ الْکَسیرِ، اَنْ تَهَبَ لى مُوبِقاتِ الْجَرآئِرِ، وَ تَسْتُرَ عَلَىَّ فاضِحاتِ السَّرآئِرِ،
از تو خواهم اى آمرزنده ی گناه بزرگ و اى شکسته بند استخوان شکسته، که ببخشى بر من گناهان نابود کننده ام را و بپوشى بر من کارهاى پنهانى رسوا کننده را،
وَ لا تُخْلِنى فى مَشْهَدِ الْقِیامَهِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِکَ وَ غَفْرِکَ، وَ لاتُعْرِنى مِنْ جَمیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِکَ،
و مرا در بازار قیامت از نسیم جان بخش عفو و آمرزشت محروم نفرمایى و از لباس زیباى گذشت و چشم پوشى خود برهنه ام نکنى،
اِلهى ظَلِّلْ عَلى ذُنُوبى غَمامَ رَحْمَتِکَ، وَ اَرْسِلْ عَلى عُیُوبى سَحابَ رَاْفَتِکَ،
خدایا، سایه ی ابر رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابرِ ریزان مهربانى و رأفتت را براى شستشوى عیب هایم بفرست،
اِلهى هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْابِقُ اِلاَّ اِلى مَوْلاهُ، اَمْ هَلْ یُجیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ،
خدایا، آیا بنده ی فرارى جز به درگاه مولایش به کجا بازگردد، یا آیا کسى جز او هست که وى را از خشم او پناه دهد،
اِلهى اِنْ کانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَهً فَاِنّى وَ عِزَّتِکَ مِنَ النَّادِمینَ، وَ اِنْ کانَ الْإِسْتِغْفارُ مِنَ الْخَطیئَهِ حِطَّهً فَاِنّى لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرینَ، لَکَ الْعُتْبى حَتّى تَرْضى،
معبودا، اگر پشیمانى بر گناه، توبه محسوب شود، پس به عزّتت سوگند که به راستى من از پشیمانانم و اگر آمرزش خواهى از خطا، آن را پاک کند، پس به راستى من از آمرزش خواهانم، خدایا، تو را سزد که مرا مؤاخذه کنى تا گاهى که خوشنود شوى،
اِلهى بِقُدْرَتِکَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَ بِحِلْمِکَ عَنّىِ اعْفُ عَنّى، وَ بِعِلْمِکَ بى اِرْفَقْ بى،
خدایا، به همان قدرتى که بر من دارى توبه ام بپذیر و به بردباریت از من بگذر و به همان علمت که به احوالم دارى با من مدارا کن،
اِلهى اَنْتَ الَّذى فَتَحْتَ لِعِبادِکَ باباً اِلى عَفْوِکَ، سَمَّیْتَهُ التَّوْبَهَ فَقُلْتَ تُوبُوا اِلَى اللَّهِ تَوْبَهً نَصُوحاً، فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ،
خدایا تویى که درى از عفو خود به سوى بندگانت باز کردى و نامش را توبه گذاردى و فرمودى « به سوى خدا بازگردید با توبه ی صادقانه»، پس دیگر چه عذرى دارد آن کس که از وارد شدن در این در باز شده غفلت ورزد،
اِلهى اِنْ کانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ، فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ،
خدایا، اگر به راستى سر زدن گناه از بنده ات زشت است، ولى گذشت نیز از نزد تو نیکو است،
اِلهى ما اَنَا بِاَوَّلِ مَنْ عَصاکَ فَتُبْتَ عَلَیْهِ، وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِکَ فَجُدْتَ عَلَیْهِ،
معبودا، من نخستین کسى نیستم که نافرمانیت کرده و توبه پذیرش گشته اى و خواستار احسانت گشته و تو بر او احسان کرده اى،
یا مُجیبَ الْمُضْطَرِّ، یا کاشِفَ الضُّرِّ، یا عَظیمَ الْبِرِّ، یا عَلیماً بِما فِى السِّرِّ، یا جَمیلَ السِّتْرِ، اِسْتَشْفَعْتُ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ اِلَیْکَ، وَ تَوَسَّلْتُ بِجَنابِکَ{بِجَنانِکَ}وَ تَرَحُّمِکَ لَدَیْکَ،
اى پذیرنده ی بیچاره، اى غم زدا، اى بزرگ احسان، اى داناى اسرار نهان، اى نیکو پرده پوش، شفیع گردانم نزد تو جود و کرمت را، و توسّل جستم به حضرتت و به مهربانیت در پیش تو،
فَاسْتَجِبْ دُعآئى، وَ لا تُخَیِّبْ فیکَ رَجآئى، وَ تَقَبَّلْ تَوْبَتى، وَ کَفِّرْ خَطیئَتى بِمَنِّکَ وَ رَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
پس دعایم مستجاب کن و امیدم را درباره ی خودت به نومیدى مبدّل مکن و توبه ام را بپذیر و گناهم را به کرم و مهربانى خود نادیده گیر، اى مهربان ترین مهربانان.
التماس دعا – سید عارف
برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله.