سوره کافرون از اول تا آخر
دانلود فایل
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
| قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿١﴾
لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿٢﴾ وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿٣﴾ وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿۴﴾ وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾ لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿۶﴾ |
بگو: ای کافران!«۱» من آنچه را شما می پرستید نمی پرستم«۲» و شما هم پرستندۀ آنچه من می پرستم نیستید«۳» نه من پرستندۀ آنچه شما پرستیده اید هستم «۴» و نه شما پرستندۀ آنچه من می پرستم هستید«۵» دین شما برای خودتان، و دین من برای خودم «۶»
|
قوله تعالى:
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
نام خداوندى که نثار دل دوستان امید دیدار او، بهار جان درویشان در مرغزار ذکر و ثناء او. 
هر کس را بهارى و بهار مؤمنان یاد وصال او.
هر کجا راستى است آن راستى بنام او.
هر کجا شادى است آن شادى بصحبت او.
هر کجا عیشى است آن عیش بیاد او.
هر کجا سوزى است آن سوز بمهر او.
ملک امروز یاد و شناخت او، ملک فردا دیدار و رضاى او.
اینت کرامت و منزلت، اینت سعادت و جلالت! جلالتى نه تکلّف،
سعادتى نه گزاف حقیقتى نه مجاز و، مقالتى نه محال در سراى طرب چون بکوفت دست غمان ز چرخ و هم فروشد ستارگان خیال!
قُلْ یٰا أَیُّهَا الْکٰافِرُونَ لاٰ أَعْبُدُ مٰا تَعْبُدُونَ
گفت: در قرآن سورتى نیست بر شیطان سختر و صعبتر ازین سوره، زیرا که توحید محض است و براءت از شرک.
و توحید دو باب است: توحید اقرار و توحید معرفت.
توحید اقرار یکتا گفتن است. و توحید معرفت یکتا دانستن.
یکتا گفتن آنست که: گواهى دهى اللّٰه را بیکتایى و پاکى در ذات و صفات.
در ذات از جفت و فرزند و انباز.
پاک، و در صفات از شبیه و نظیر و مشیر پاک.
صفات او نامعقول، کیف آن نامفهوم، نامحاط و نامحدود. 
از اوهام و افهام بیرون و کس نداند که چون؟
و یکتا دانستن آنست که او را جلّ جلاله در آلاء و نعما یگانه دانى.
وهّاب و معطى اوست.
یگانه قسّام و منعم اوست.
یگانه در گفت و کردار اوست.
یگانه در فضل و در لطف اوست.
یگانه در رحمت و در منّت اوست.
یگانه نه کس را جز از وى شکرست و منّت و نه بکس جز از وى حولست و قوّت.
نه دیگرى را جز از وى منع است و منحت.
بندۀ مؤمن موحّد که شعاع آفتاب توحید برو تافت.
نشانش آنست که: مراقبت بر سکون و حرکت گمارد، یک نفس بى‌اجازت شریعت و طریقت نزند.
ظاهر بمیزان شریعت برکشد، و باطن بمیدان حقیقت درکشد، و نقطۀ اصلى را از اعتماد بر هر دو پاک دارد؛
که گفته‌اند: السّعید من له ظاهر موافق للشّریعه و باطن متابع للحقیقه.
و هو متبرئ من الاعتماد على شریعته و حقیقته.
اگر ذرّه‌اى بر خودش اعتماد بود، مجوسیّت محض و یهودیّت صرف باشد.
اى جوانمرد اگر از آنجا که اعلى العلى است تا آنجا که تحت الثّرى است همه از طاعات و عبادات پر کنى، چنان نبود که ذرّه‌اى از خودى خود دست بدارى و خویشتن را نبینى؛ تا خود را باز پس‌ترین همۀ عالم ندانى، این راه را نشائى.
یکی را گفتند: از مشایخ گذشته آنچه ایشان را بود ترا هیچ چیز هست؟
گفت: درد نایافت آن هست!
در جمله ترا دلى باید که درو درد و مصیبت نایافت بود، یا شادى عزّ یافت؛ انّ اللّٰه تعالى یبغض الصّحیح الفارغ.
عیسى مریم(ع) هیچ جاى قرار نگرفتى، گرد عالم سیاحت کردى.
گفتند: سبب چیست؟
گفت: بر امید آنکه قدم بر جایى نهم که روزى قدم صدّیقى آنجا رسیده باشد، تا آن قدمگاه گناه ما را شفیع بود!
اگر درد همۀ اولیاء عالم و صدّیقان درهم گذارند، در گرد درد قدم عیسى پاک نرسد و نیاز و سوز او درین راه چنین بود!